De R 1150 GS werd in 1999 aan het publiek voorgesteld. Hij had net als de R 1100 GS een dubbel voorspatbord: een klein, nauwelijks zichtbaar plastic spatbordje, en daar boven een enorm snavelvormig exemplaar in de kleur van de motor. Dit spatbord vormde aan de bovenkant een soort windvanger voor de oliekoeler. Heel opvallend was de asymmetrische dubbele koplamp. De onderste telelever-draagarm liep goed zichtbaar naar het motorblok, onder de 22 liter tank door. Het stuur was "kippentkoppelt", het gaf de bewegingen van de telelevervork niet door aan de bestuurder, door toepassing van een kogelkoppeling in de kroonplaat. De GS had een klein plastic kapje over het achterwiel, om het achterspatbord te vervangen. De cockpit bestond uit een grotere ruit, die in drie standen instelbaar was. Ondanks de lange veerwegen was de zithoogte toch binnen de perken gebleven, en het zadel was ook nog eens in hoogte verstelbaar. Ter vergroting van de bagagecapaciteit was een
kofferset leverbaar, maar het achterste (duo) gedeelte van het zadel kon ook verwijderd worden, waarna een extra bagagerek beschikbaar werd. Hieronder zat een zeer netjes opgeborgen set
boordgereedschap. De
veervoorspanning achter kon zonder gereedschap met een draaiknop ingesteld worden. De GS was uitgerust met de
kruisgespaakte wielen, zodat er ook
tubelessbanden gebruikt konden worden. Omdat een terreinrijder af en toe juist graag wíl dat het achterwiel blokkeert, was het ABS op de GS uitschakelbaar. Net als zijn voorgangers bleek de R 1150 GS een uitstekende
toermachine, met minder kwaliteiten in het zand. De R 1150 GS werd opgevolgd door de
R 1200 GS.
